tydzień 42/1 - czyli jesień z rowerem w schowku

Tajemniczy wirus, który mnie dopadł w ostatni weekend, został spacyfikowany tabletką aspiryny. Do tej pory zastanawiam się co to było, bo: spuchły mi ślinianki i plecy bolały jak po obiciu kijem, nie żeby wcześniej ktoś mnie tym kijem obił i miałam doświadczenie. Przeszło, trzeba się cieszyć. Przy okazji wyszły na jaw braki w podręcznej apteczce: podstawowe leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe są grubo, ponad dwa lata przeterminowane. Znaczy ostatnio byłam zdrowa jak byk! Własnie boli mnie gardło a tabletki do ssania, które kupiłam miesiąc temu w Tajlandii zniknęły. Nie wiem, gdzie mogłam upchnać, bo już wszystkie zakamarki przeszukałam!

W pracy jak zwykle, byle się nie przejmować za dużo, choć wychodzi na to, że powinnam napisać nowy program, bo wierni słuchacze się pojawili. Nie jest to trudne, byle tylko VPN działał i pozwolił na nagranie kilku programów pomocnicych.

W piatek, w ramach niecodziennych rozrywek, wzięłam udział (tylko bierny!) w autopsji. Przygotowałam się: kupiłam maseczkę do przesłonięcia ust i nosa, wzięłam ze sobą Vick VapoRub, by przegnać brzydkie zapachy (wysmarowałam się pod nosem, nic nie czułam), biały fartuch dostarczył zapraszający. Doświadczony patolog uporał się ze zwłokami w 50 min. Stwierdzam, że ludzka skóra jest niezwykle wytrzymała a piłowane kości śmierdzą! W autopsji brali też udział studenci z Indii. Jedna z nich ciągle zadawała mi pytania. Chyba wyglądałam na eksperta – lata spędzone przed telewizorem przy policyjnych i szpitalnych serialach na coś się przydały. Najbardziej jednak, owa młoda jednostka była zainteresowana kolejnym transportem zwłok. Jej koleżanka bowiem, uczestniczyła w autopsji świeżo -  powypadkowego ciała (dzień po wypadku) i ona też by chciała zobaczyć świeże zwłoki, takie które nie leżały w lodówce tygodniami. Hindusi z zainteresowaniem śledzili prawie każdy ruch ręki patologa, a lokalni studenci weszli do sali tylko na kilka minut, tak bardzo zainteresowani byli swoją przyszłą pracą.

oto ryż

Wyskoczyłam na ścieżkę rowerową: jest przejezdna, ale niestety upchana samochodami, bo to przecież weekend. Z wrażenia, że pojeżdżę, zapomniałam nakladki na siodełko, która uprzednio zdjęłam w czasie deszczu, i muzyki, więc było trochę twardo i nudno. Czaple nie chcą pozować do zdjęć, trudno.