Tydzień tortur sekretnych

W poniedziałek spotkała mnie niespodzianka w postaci wyłączonego internetu, ani z kabla, ani z wifi, a od operatora karty bardzo mierny zasięg. Wiadomo, uzależniona, popadłam w panikę, rozpacz oraz złość, bo nie przygotowana byłam na braki łączności. Po dwóch dniach śledztwa okazało się, że odbywa się sekretny egzamin, na czas którego zostaliśmy wyłączeni z zasięgu. W międzyczasie, egzaminatorzy pozbawieni rozrywki w telefonach, znaleźli zestaw do karaoke, więc torturom wieczornym nie było końca – koszmar świąt bożegonarodzenia po azjatycku!

pięknie ośnieżona ścieżka

W sobotę, nieco wyjrzało słonce i zachęciło do jazdy rowerem: ścieżka oblodzona, nawet bardzo, a na lodzie, to wiadomo, można najwyżej piruety wykręcać, co tez uczyniłam. Przewracając się myślałam tylko o tym, by chronić łokieć, bo pamiętam z ubiegłorocznego doświadczenia, że bolało. Lokieć ochroniłam, ale kolano nie polubiło spotkania z lodem. Wypróbowałam nowy przepis chlebowy oraz babkę drożdżową, tę drugą przerobię na chrupki albo bułkę tartą.

tu sprawdzałam twardość lodu

Tydzień pod znakiem gejszy

Opad śniegu zamienił ulice i chodniki w lodowisko. O ile ulice zostały uprzątniete, zwały śniegowo-lodowe zawaliły chodniki. Nawet chodniki w centrum miasta pokryte są grubą, świecącą warstwą lodu. Tubylcy opracowali rozne techniki poruszania sie: na gejsze, czyli drobnymi kroczkami do przodu, na luzaka, czyli nos w telefon i nic mnie nie obchodzi, na slizgawce, czyli krokiem slizgo-posuwistym. Tym ostatnim stylem, nawet kilkoro staruszków próbowało, z całkiem sporym sukcesem wracać z zakupami do domu.

W piatek w samo południe zakończyłam projekcik a tym samym prace w tym roku, jeszcze tylko zawalające podłogę papierzyska powinnam uporządkowac.

Własciciel posesji postanowił zwinąc dywan z zewnetrznych schodów, teraz ze śmiecią w oczach schodzę i wchodzę, bo marmur jest bardzo lodowy. Nie wiem dlaczego nie zastosują tego samego środka, którym posypują ulice, który z resztą lubię, bo szybko rozpuszcza lód, nie zamarza ponownie, oraz nie brudzi butów jak stosowana powszechnie w Polsce sól. Tu dygresja dla mojej siostry: zelówek nie rozpuszcza! Czyli same plusy!

Tym, którzy ochodzą świeta oraz każemu, kto tu zagląda, życzę zdrowia, spokoju, dobrego czasu z dobrymi ludzmi.

Tydzień możliwości

Tydzień możliwości zmienił się w miesiąc. Miałam pisać o pięknym błękicie tafli jeziora, gdy temperatura spada do 5 stopni, ale zanim się spostrzegłam już było 5 na minusie i taflę pokryła lekka warstwa śniegu. Temperatura spadła, przyszedł mróz, potem nieco zelżało i spadł deszcz. Następnego dnia, zupełnie bezmyślnie, bo wiedziałam, że temperatura jest minusowa, nieco pospieszyłam sie przy wyjsciu z budynku i  przekonałam sie, że zjazd po oblodzonych schodach, nawet wyłozonych wykładziną, nie należy do przyjemnych. Przypomniałam sobie, że w przedszkolu, gdy odbierali nas rodzice, a panie przedszkolanki były w salach z dziecmi, urządzaliśmy sobie zawody -  zjazd na tyłkach, kto szybciej. Schody przedszkolne wyłożone były miękką wykładziną, zabawa była przednia!

szkółka leśna nr 2

Otrząsnęłam się nieco ze stresu projektowego, już został tylko tydzień, więc jestem wyluzowana. Przekonałam się, że mogę żyć bez patrzenia w lustro, bo nie mam czasu, mogę ubierać się do pracy bardzo sportowo: t-shirt i spodnie dresowe, choć z daleka wyglądają jak zwykle, ale nie w kant. Nawet nie muszę prasować! Coż, za oszczędność

czasu i energii!

Skoro stres nieco zelżał, ogarnęlam nieco przestrzeń wokół siebie, ale na podłodze salonu ciągle zalegają materiały posegregowane na 4 różne grupy: regularne, weekendowe oraz projekt plus artykuły, które czekają na przeczytanie. Do okna poruszam sie slalomem!

Przed zakupem nowego kremu do twarzy, zrobiłam mały „risercz”. Bez doktoratu z chemii nie podołasz: sulfaty, parabeny, glikole, DEA, PAH, EDTA i inne takie. Popadłam w stress: co wybrać? Jak być odpowiedzialnym, świadomym konsumentem? Zjadłam ciastka, których mi nie wolno.

Zachciało mi się lampek wiszących od sufitu. Przyczepiając posiłkowałam się sofą, która teraz stoi tyłem do telewizora, którego z resztą nie oglądam, ale.... Jeśli przestawię lustro (duże jest) na przeciwległą do tv ścianę, będę mogła w nim oglądać telewizornię. Takiego rozwiązania jeszcze nie próbowałam. Może czas na nowe doświadczenie?

Tydzień niespodzianek

Na konto wpłynęły pieniądze, które do żadnej dodatkowej pracy nie pasowały. Spytałam w bliźniaczej instytucji, gdzie dziergam projekcik (bo wypadałoby dostać forsę za październik), po tygodniu dostałam odpowiedź, że to nie od nich, ale na pewno zapłacą. Kiedy? Nie wiadomo.

Temperatura z plus 5 spadła do minus pięć, plus śnieg (tu przecież nigdy nie padało), potem deszcz, który zmienił się w lód. Chodzić niebezpiecznie, rowerem jeździć też niedobrze.

Doczekałam się na niespodziankę, japońskiego kota-zabawkę, który miziany macha ogonem. To moja domowa psychoterapia – prezent od Obywatela J. Zalety: nie woła o jedzenie i kuwety sprzątać nie trzeba!

tydzień 50/10

Dziś był pierwszy chyba od miesiąca dzień, w którym nie zrobiłam nic związanego z praca, poza porannym plotkowaniem z Obywatelem J. Zmęczenie króluje, ale część obowiazków zakończona, czyli mam kilka wieczorów wolnych (dopiero od poniedziałku). Planuję powrót do yogi, w fitness klubie. Emocje opadają, bo kto chce walczyć z materią wiedząc, że to pewna porażka.Obiad zamiast domowego był w nowootwartej pobliskiej restauracji, która niestety nie zachwyciła. Położyłam maseczkę na twarz.

zdjęcie z czasów wczesno-pazdziernikowych

Taryfowe potyczki lokalno-zaoceaniczne dają się we znaki. Ceny wieprzowiny są wyższe już o 80% a drobiu nawet o sto! Lokalna jadlodajnia pracownicza zmniejszyła racje żywnościowe, więc zanosi się na powrót do gotowania.
Zjadłam dwa proszki przeciwbólowe i teraz czekam na noc, by zalec w łóżku.

pochwała Zeusa

Mięśnie domagające się  wysiłku zostały spacyfikowane przez Zeusa i chwała mu za to. Już oddycham normalnie, bez bólu.

We wtorek, po raz pierwszy poczułam ulgę od stresu, czyli co będzie z projektem to będzie. Przyjechała koordynatorka, ale jeszcze się ze mną nie skontaktowała; mieszka dwie pary drzwi dalej, daleko ma.

Miałam odbyć sesję fotograficzną drzew, ale czwartkowy wiatr pozbawił je liści.

W pędzie do pracy pstryknęłam fotkę wodzowi – niech ma!

Po moich narzekaniach pralnię wysprzatano, postawiono mop, na wszelki wypadek, by każdy ogarnął ewentualną wodę. Mop był dwa dni, już nie ma. Odkryłam, że kapie z kranu doprowadzającego wodę do pralki, ale czy to ja mam wołać hydraulika?